Przywracanie ekosystemów świata stało się poważnym wyzwaniem, wymagającym dekarbonizacji naszych działań i zaangażowania w gospodarkę opartą na elektryfikacji.

5 czerwca to data zaznaczona na zielono w wielu programach na całym świecie. Nie bez powodu ten dzień jest obchodzony jako Światowy Dzień Środowiska, promowany przez Organizację Narodów Zjednoczonych, a w tym roku organizowany przez Pakistan. Jednak poza symbolicznym znaczeniem tej daty, która dołącza do wielu innych, które mogą zdominować nasze kalendarze, wydarzenie to ma wyjątkową wagę i szansę. Po dekadach, w których porozumienia dotyczące redukcji wpływu na klimat wydawały się nie być przedmiotem konsensusu, w ostatnich latach krajobraz społeczny i polityczny przesunął się w kierunku większego zaangażowania w dekarbonizację naszej gospodarki. Staje się to wielką nadzieją dla ochrony ekosystemów planety, które są poddawane ogromnej presji ze strony stale rosnącej działalności człowieka i populacji.

Zanim jednak skupimy się na możliwych rozwiązaniach i przeanalizujemy zmiany, które zaszły w ciągu ostatniej dekady, musimy na chwilę zatrzymać się i podkreślić wyjaśnienia i dane naukowe, które dowodzą, że nasza planeta stoi w obliczu prawdziwego kryzysu klimatycznego i które potwierdzają, że musimy podjąć działania na rzecz całkowitej dekarbonizacji. I nadal istnieją przeciwnicy tej rzeczywistości:

• Stężenie gazów cieplarnianych w atmosferze ziemskiej jest bezpośrednio związane ze średnią globalną temperaturą Ziemi.
• Stężenie to stopniowo wzrasta od rewolucji przemysłowej, a wraz z nim temperatura planety.
• Najliczniejszym gazem cieplarnianym, stanowiącym około dwóch trzecich wszystkich rodzajów gazów cieplarnianych, jest dwutlenek węgla (CO2), który powstaje w wyniku spalania paliw kopalnych.

Te trzy czynniki z kolei przełożyły się na naprawdę niepokojące dane:

• Średnia globalna temperatura wzrósł już o 1,1°C od czasów przedindustrialnych i może osiągnąć 4,8°C do końca stulecia, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania.
• W XX i XXI wieku średni globalny poziom morza wzrósł o 19 cm z powodu zaniku tzw. „lądów lodowych”.
• Zasięg arktycznego lodu morskiego zmniejszał się co dekadę od 1979 roku, tracąc 1,07 × 10 ⁶ km² lodu co dziesięć lat.
• Szacuje się, że średni wzrost poziomu morza do 2065 roku wyniesie od 24 do 30 centymetrów, a 40 do 63 centymetrów do 2100 roku w stosunku do okresu odniesienia 1986-2005.
• Według WHO stwarza to szereg zagrożeń dla zdrowia, takich jak zwiększona śmiertelność z powodu ekstremalnie wysokich temperatur lub zmiany w rozmieszczeniu chorób zakaźnych.

5 faktów o zmianach klimatu klimat

Zmiany klimatu: wyzwanie, a jednocześnie wielka szansa dla społeczeństwa

Chociaż dane nie pozostawiają wątpliwości i przedstawiają złożony scenariusz, realna możliwość ewolucji naszego społeczeństwa w kierunku gospodarki zdekarbonizowanej stanowi szansę zarówno środowiskową, jak i społeczną oraz ekonomiczną. Rozważmy przykład Hiszpanii, która niedawno przedstawiła tzw. „Narodowy Zintegrowany Plan na rzecz Energii i Klimatu” (PNIEC). Ta mapa drogowa pokazuje, jak zielona gospodarka mogłaby zapewnić 1 500 000 miejsc pracy tylko w tym kraju do 2030 roku; prawdziwy impuls, który będzie wymagał inwestycji 241 miliardów euro w latach 2021-2030, z czego 80% będzie pochodzić ze środków prywatnych, a pozostałe 20% będzie publiczne.

Do tego stopnia, że ​​ta szansa ekonomiczna i społeczna doprowadziła w ostatnich latach do wdrożenia dużych zielonych projektów, które do tej pory wydawały się nie do pomyślenia i które łączą formułę sukcesu w wielu innych obszarach: ramy stabilności legislacyjnej i politycznej wokół sektora energetycznego oraz wspólne zaangażowanie sektora publicznego i prywatnego w jego rozwój.

Porozumienia takie jak to podpisane w 2015 r. przez 196 krajów w ramach tzw. „Porozumienia paryskiego” (pomimo porzucenia jego głównego promotora, Stanów Zjednoczonych, po objęciu urzędu przez administrację Trumpa i późniejszego ponownego przystąpienia po dojściu Bidena do Białego Domu) oraz inicjatywy takie jak „Europejski Zielony Ład” jedynie potwierdzają, że zobowiązanie do paraliżu Zmiany klimatyczne są nie tylko konieczne, ale także pilne i zdecydowane, a także Stabilny dla inwestycji prywatnych. Do tego dochodzi społeczeństwo, które zinternalizowało problem klimatyczny i domaga się od swoich liderów ambitniejszego planu działania. Interpretacja, którą sektor prywatny postrzega jako okno możliwości z punktu widzenia biznesu i zatrudnienia.

Wszystko to sprawiło, że listopad 2021 roku zostanie naznaczony na wszystkich międzynarodowych agendach. Tego dnia sygnatariusze „Porozumienia Paryskiego” spotkają się ponownie, tym razem w Glasgow, aby odnowić i/lub promować plan działania, który, mimo że był kamieniem milowym, nie okazał się tak ambitny, jak zakładano. Oprócz oczekiwań wywołanych tym wydarzeniem, pojawiły się również ważne deklaracje intencji, takie jak ta złożona podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ we wrześniu 2020 roku, kiedy prezydent Chin Xi Jinping ogłosił, że jego kraj dąży do osiągnięcia neutralności węglowej do 2060 roku. Coś, co jeszcze kilka lat temu wydawałoby się niezwykłe.

5 obiecujących kamieni milowych w sprawie zmian klimatu klimat

Z drugiej strony, walka ze zmianami klimatu znalazła dziwnego sojusznika: COVID-19. Pandemia postawiła nasze społeczeństwa w trudnej sytuacji, doświadczając dziwnego koszmaru i wstrząsając naszymi gospodarkami. Wymagało to planów odbudowy gospodarczej i społecznej, które obejmują dekarbonizację naszych gospodarek poprzez zachęty inwestycyjne w zieloną energię. Przykładami są plany odbudowy gospodarczej Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych, których celem jest mobilizacja miliardów dolarów na tego typu inwestycje, aby uczynić zieloną gospodarkę dźwignią zmian na rzecz dekarbonizacji i odbudowy struktury produkcyjnej.

Jednak nic z tego nie mogłoby się rozwinąć bez sprzyjającego i zyskownego kontekstu technologicznego. Technologia walki ze zmianami klimatu nie tylko nie jest jeszcze rozwinięta ani opłacalna, ale jest już wdrożona i w 100% opłacalna. Niezależnie od tego, czy mówimy o fotowoltaice, energii wiatrowej, przesyle i dystrybucji energii elektrycznej, czy akumulatorach energii elektrycznej, wszystkie one są co najmniej opłacalne. Do tego stopnia, że ​​rentowność energii wiatrowej i fotowoltaicznej wyparła paliwa kopalne jako główne źródło produkcji energii elektrycznej w większości regionów świata. Wymaga to gruntownej modernizacji naszej sieci elektroenergetycznej, aby przygotować ją do szerszego, wielopunktowego wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Ponadto nie możemy zapominać o sektorze pojazdów elektrycznych, który wprawdzie jeszcze nie osiągnął pozycji lidera na rynku światowym, ale dynamicznie się rozwija i do końca tej dekady będzie liderem sprzedaży dzięki branży, która pozbyła się wątpliwości i zaczyna zdecydowanie angażować się w transport poprzez dekarbonizację energii.

Europejski Zielony Ład: kontynentalny konsensus w sprawie dekarbonizacji

Cele Europejskiego Zielonego Ładu

W grudniu ubiegłego roku Ursula von der Leyen, przewodnicząca Komisji Europejskiej, przedstawił ambitny plan uczynienia Europy pierwszym neutralnym klimatycznie kontynentem do 2050 roku. Plan ten, zwany Europejskim Zielonym Ładem, wyznacza rok 2030 jako „cel pośredni”, do którego emisje będą musiały zostać zmniejszone o co najmniej 55% w porównaniu z pomiarami emisji uzyskanymi w 1990 roku na terytorium Unii Europejskiej.

Plan działania wyznacza cele osiągnięcia neutralności klimatycznej dla kontynentu europejskiego do 2050 roku poprzez: dekarbonizację energii (produkcja i zużycie energii odpowiadają za ponad 75% emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej); renowację budynków, co pomoże obniżyć ich rachunki i zużycie energii (40% zużycia energii przez obywateli przypada na budynki); pomoc europejskiemu przemysłowi w staniu się światowym liderem w tzw. zielonej gospodarce (obecnie wykorzystanie materiałów pochodzących z recyklingu w przemyśle wynosi zaledwie 12%, a przemysł odpowiada za 20% całkowitych emisji na terytorium Wspólnoty); oraz promowanie zrównoważonej mobilności za pomocą czystszych, tańszych i zdrowszych systemów transportu publicznego i prywatnego (transport odpowiada za 25% szkodliwych emisji do atmosfery).